Kunstof wapens harde feiten over 3D wapens

VBR-Tactical

Kunststofwapens harde feiten

Kan men een nieuwe technische evolutie stoppen?

Weapon control is an illusion! Everybody should have the right to defend himself and everybody should have the right to have access to a weapon to protect his own life… .. De anti-wapenlobby krijgt er kippenvel van… Kunststof wapens harde feiten!

De Volkspistole HK VP70 Om enig inzicht te krijgen over de praktische toepassing van kunststof bij handvuurwapens moet men terug gaan in de tijd tot 1970 bij de Duitse firma Heckler & Koch die met het HK VP70 pistool het eindresultaat had bereik uit verschillende wapenontwikkeling voor een nieuw algemeen militair pistool. Na de tweede wereldoorlog waren er in Duitsland nog verschillende projecten lopende om een “Volkspistole” te maken met de productie technieken van gestampte plaat die tijdens de twee wereldoorlog reeds in beperkte mate toegepast werd. Om een zo economisch product te kunnen maken werd toe gebruik gemaakt om zoveel mogelijk wapenonderdelen uit plaatstaal te persen. Dit was toen de meest economische productie techniek die in verschillende werkplaatsen kon uitgevoerd worden. Met de technische vooruitgang kregen pistolen bedoeld voor militair gebruik een grotere magazijncapaciteit en de mogelijkheid om volautomatisch te vuren. (Vollautomatische Pistole). Het resultaat was een pistool met een aanzienlijk zwaarder gewicht die nog hoofdzakelijk gemaakt werd uit plaatstaal onderdelen. Bij de opkomst van nieuwe kunststofproducten was Heckler&Koch het eerste bedrijf die grote hoeveelheden plaatstaal uit het pistoolframe vervangen heeft door een kunststof frame. Hierdoor bekwam men een wapen waarbij het gewicht aanzienlijk lager was en het kunststofframe had een belangrijk aantal technische voordelen. Uiteindelijk is het H&K VP70 pistool nooit een groot succes geworden. Het volautomatisch concept voor een pistool en een eventuele 3-schot vuur stand werden niet algemeen aanvaard als noodzakelijk voor een militair pistool en het eerder bonkerig uitzicht van het wapen was geen succes op de civiele markt.

Glock 17 In het jaar 1980 besliste Gaston Glock om mee te dingen voor het contract om het Oostenrijkse leger uit te rusten met een nieuw militair pistool. Hoewel Gaston Glock geen ervaren wapenontwerper was, had hij een ruime ervaring om allerhande accessoires te maken in kunststof. Als specialist in kunststoftoepassingen heeft hij dan ook zijn eigen visie over een militair pistool ontwikkeld waarbij vrijwel alle onderdelen die niet onderhevig waren aan zware krachten, vervaardigd werden uit kunststof. Het resultaat was het Glock 17 pistool die in tal van opzichte revolutionair was t.o.v. de ander militaire pistolen. Uiteindelijk werd het Glock 17 pistool geselecteerd door het Oostenrijks leger. Het Glock 17 werd “plastic wapen” genoemd en een heuse anti-plastic wapens campagne werd opgezet om het wapen te bannen op basis dat het Glock 17 pistool zogezegd niet te detecteren was door de metaaldetectors in de luchthavens. Journalisten gingen met een Glock 17 pistool bloot in de hand dwars door de metaaldetectors van de luchthavens zonder enig alarm, wat tot vele commotie leidde. Uiteindelijk waren de metaaldetectors in de luchthavens simpelweg niet nauwkeurig genoeg gekalibreerd om een wapen met weinig metaal te detecteren. De Glock 17 overleefde de anti-plastic wapenaanval en de voordelen van de ruime kunststoftoepassingen in wapens wordt nu vrijwel bij alle wapenfabrikanten toegepast. C.I.A. steun voor kunstof wapens.

Het feit dat plastiek wapens voor korte tijd ondetecteerbaar waren voor de metaaldetectoren op de luchthavens hadden voor de geheime diensten belangrijke voordelen. Zo konden geheime agenten zich zonder problemen met hun wapen over de wereld verplaatsen via de luchthavens. De CIA heeft zelfs ontwerpers aangemoedigd om volledig ondetecteerbare wapens te ontwikkelen. Feit is dat zowel de CIA als de KGB beschikten over verschillende soorten ondetecteerbare wapens gemaakt uit kunststof en ceramische materialen.

Technische beperkingen van kunststof lopen Als gevolg van de belangstelling voor kunststofwapens werden op verschillende plaatsen in de wereld onderzoekingen gedaan naar de mogelijkheden van kunststofwapens. In de crisis jaren ’90 is de Belgische kunststof verwerkende industrie betreffende het spuitgieten van kunststof onderdelen zwaar onder druk komen te staan van de Chinese en Oost-Europese concurrentie. Bij wijze van innovatie zijn ook in Vlaanderen wapenprojecten opgestart. Meeste van deze wapenprojecten zijn mislukt op basis van te weinig technische wapen kennis. Plastiek wapenonderdelen kraakten af. Plastiek lopen ontploften of begonnen te branden en tal van andere technische mislukkingen. In navolging van de algemene internationale onderzoeken naar de mogelijkheden van kunststofwapens, werd er in de jaren ‘90 bij VBR-Belgium in West-Vlaanderen onder een geldige vergunning, eveneens een kunststofwapen project opgestart onder de naam Polygun. In tegenstelling tot de Vlaamse kunststof spuitgiet bedrijven die voor hun experimentele wapens een standaard ABC kunststof gebruikten en zelf de speciale spuitgietmatrijs maakten, werd er bij VBR-Belgium gestart met een halffabricaat kunststofstoort die geselecteerd werd op basis van de hoge technische eigenschappen die nodig waren voor het wapenproject. Deze halffabricaat kunststof werd dan uitgefreesd op een standaard freesmachine tot de gewenste vorm. De lopen van deze Polygun kunststofwapens werd voorzien van een soort trekken die het projectiel lieten roteren en voor de nodige precisie en stabiliteit zorgende. Het plastiek wapentje was gemaakt in het .22 LR kaliber en voor de test van deze kunststofwapens werden twee soorten .22 LR munitie gebruikt. Vooreerst werden er Remington standaard velocity .22 LR Thunderbolt patronen gebruikt. Deze standaard .22 LR patronen beschikken over een zacht loden kogelpunt waarin de trekken van de kunststofloop konden ingrijpen. Na ongeveer 120 standaard loden .22 LR patroontjes te hebben afgevuurd waren alle trekken uit de kunststofloop weggesleten. Kunststof lopen hebben dan wel een goede trekweerstand maar zijn niet duurzaam tegen de slijtage van een kogel in een loop. Deze bevinding werd ook elders in de wereld bevestigd door andere wapenexperts. Bij het gebruik van .22 High Velocity patronen met een harder verkoperd projectiel was de slijtage in de loop dubbel zo snel en na 60 patronen waren ook deze trekken volledig weggesleten uit de kunststofloop. Deze versleten lopen waren onbruikbaar geworden en werden uiteindelijk vernietigd en ook de frames werden geneutraliseerd… Een kunststofloop met een levensduur tot 120 patronen kon een perfect wegwerpwapen worden, echter de Vlaamse bedrijven die een dergelijk project konden uitwerken waren ondertussen al failliet en de Polygun projecten werden in de koelkast gestopt.

“In the Line of Fire” en homemade wapens Door de beperkingen van de levensduur van kunststoflopen werden kunststofwapens niet verder ontwikkeld, echter een Amerikaans filmproject bracht de aandacht naar de mogelijkheid om een kunststofwapen te maken door middel van een twee componenten kunststof mengsel te gieten in een vorm die zich later kon uitharden tot een wapenonderdeel. (composiet wapens) In de film “In The line of fire” met Clint Eastwood and John Malkovich jagen de auteurs de gehele veiligheidssector de stuipen op het lijf met een homemade tweecomponenten kunststofwapen die door John Malkovich meesterlijk door de metaaldetector gesmokkeld werd en in tal van criminele situaties werd gebruikt. Hoewel het hier om een film gaat en het technisch niet duidelijk is of de tweecomponenten (composiet) loop met dunne wanddikte ook daadwerkelijk de hoge kamerdruk van het patroon kan overleven, is de trend echter gezet. Kunststofwapens kunnen illegaal thuis gemaakt worden en kunnen de eenvoudige metaaldetectoren van veiligheidsagenten passeren zonder dat iemand er ook maar enige controle over heeft. Hoewel geen enkele officiële wapenfabrikant het in zijn hoofd zal halen om illegaal wapens te gaan produceren, toch blijft het gedachtengoed om illegaal wapens te kunnen produceren bij sommige personen van groot belang vooral in de context van de persoonlijke verdediging 3D geprinte wapens / wapens maken met een 3D printer De drang om zichzelf te kunnen verdedigen is voor sommige personen een enorme drijfveer die echter in conflict is met de meeste internationale wapenwetten. Sommige personen vinden dat men zich niet machteloos moet laten vermoorden en dat men in geval van een levensbedreigende situatie toegang tot een wapen moet kunnen hebben om zichzelf te kunnen verdedigen. Een van deze personen is Cody Rutledge Wilson uit Texas, een student rechten, die het grondig oneens is met de internationale wapenwetgeving die het recht op wettelijke zelfverdediging van het individu in vele gevallen ontzegt. Om zijn standpunt te ondersteunen dat de controle op wapenhandel een illusie is en dat iedereen zijn eigen wapen kan maken om zichzelf te verdedigen, pikt de ontwerper in op de composiet kunststofwapens die jaren geleden al ontwikkeld werden, maar maakt deze nu echter met de nieuwe 3D- printers die tegenwoordig overal ter wereld op de markt komen. Hoewel kunststofwapens allang niet meer nieuw waren, het gebruik van een standaard 3D printer voor het maken van wapenonderdelen was compleet nieuw.

Cody Rutledge Wilson die zichzelf een crypto-anarchist noemt produceerde als eerste een 3D geprint pistool de Liberator genoemd en zet de technische tekeningen van het ontwerp met bijhorende programma’s op het internet toegankelijk voor de gehele wereld. Hoewel het wapenontwerp van het Liberator kunststof pistool uiterst primitief is en absoluut niet zonder gevaar gebruikt kan worden, toch bewijst hij zijn stelling dat wapencontrole een illusie is en wapens kunnen gemaakt worden door iedereen die ze nodig heeft. Dit heeft natuurlijk voor de nodige spanningen gezorgd binnen de veiligheidssector en de anti- wapenlobby, echter als student rechten wist hij zich keurig te verdedigen tegen de Amerikaanse wapenwet, die dan wel zijn tekeningen en programma’s van het internet haalden, maar hem langs de andere kant een vergunning gaven voor de productie van zijn kunststof wapenonderdelen. Uiteindelijk is in Amerika het wapenbezit een recht en liggen zijn opvatting over wapenbezit vrij dicht bij de Amerikaanse wettelijke bepalingen uit het Second Amendment. In West-Europa sloeg het concept van de productie van 3D geprinte wapens in als een bom. De volledige westerse anti-wapenlobby stond met de rug tegen de muur en schreeuwde om dringende maatregelen tegen deze nieuwe technische ontwikkeling. Met de volle lading werd de overheid met vragen bestookt; mag men 3d wapens maken, mag men thuis wapens printen, mag ik thuis een 3D wapen printen? Echter de West- Europese wapenwetgeving is meer dan streng genoeg! en verbiedt elke productie van wapenonderdelen als men daar geen vergunning voor heeft, ongeacht of het een kunststofwapen is of niet! Het afvuren van en 3D geprint wapen is niet zonder gevaar! Voor eerst is Cody Wilson een crypto-anarchist, die zijn boodschap van anarchisme wil verspreiden en niet zozeer een ervaren wapenexpert. De Liberator pistolen zijn eenvoudige 3D geprinte wapens die bij lange nog niet op punt staan. Verschillende kunststof Liberator pistolen zijn al ontploft! Zwak punt van het ontwerp was natuurlijk dat het standard munitie gebruikt die bestemd is voor metalen lopen. Bij standaard munitie zit men met relatief harde kogelpunten die niet vervormt en kamerdrukken die vrij hoog kunnen oplopen. Ook hoe groter kogeldiameter, hoe sterker de wanden van de loop moeten zijn. Ook bij het produceren van de loop op een 3D printer kan het aardig mis lopen. Kleine verschillen in dichtheid van het kunststof materiaal die gespoten wordt door de 3D- printer kunnen leiden tot zwakke plaatsen in de loop. Ook kleine verschillen in afmetingen van de inwendige loop kunnen leiden tot het ontploffen van het wapen. Wat niet is kan nog komen! Ook Cody Wilson leert uit zijn fouten en bij elk ontploft wapen komt hij een stap dichter bij het perfectioneren van zijn concept. Vooreerst zal hij tot de conclusie komen dat niet alle standaard munitie geschikt is voor het gebruik in een kunststofloop. Met de keuze van een munitiesoort waarbij het projectiel zich gemakkelijker aanpast aan de binnen diameter van een kunststofloop zal hij al een groot deel van de loopontploffingen kunnen vermijden. 3D geprinte munitie. Ook de Amerikaanse overheid ziet de gevaren in van de 3d wapens en is reeds in actie gekomen om de financiële middelen van Cody Wilson en zijn bedrijf Defense Distributed te blokkeren. Op verschillende plaatsen in de wereld zijn al 3D wapens ontdekt in de handen van criminelen. Ook de ontwikkelingen gaan verder waarbij zelfs de 3D printers gebruikt worden voor het vervaardigen van speciale kunststof munitie voor 3D wapens. Gezien men nu ook al de productie van 3D munitie vrijwel in handen heeft is de stap naar pantser borende 3d munitie inmiddels al gezet. Harde projectielen uit gehard staal, of een niet te detecteren hard materiaal, worden inmiddels al door middel van een kunststof sabot door de kunststofloop afgevuurd en zijn in staat om kogelwerende vesten te doorboren. Dit betekend dat vanuit technisch oogpunt het hek al van de dam is!

Illegale 3D printlabo’s Het is uiteraard logisch dat in landen met een zeer strenge wapenwet of waar het particulier wapenbezit verboden is, de eerste illegale 3D wapen printlabo’s ontstaan. Met de financiële steun uit het misdaad milieu zal de ontwikkeling en de verspreiding van 3D wapens verder gaan. De nood om vanuit het crimineel milieu de kogelwerende vesten van de tegenstanders te kunnen doorboren zal natuurlijk leiden tot meer illegale kunststof pantserborende munitie. Als enige oplossing zullen er ook nieuwe kogelwerende vesten moeten ontwikkeld worden die deze illegale kunststof pantserborende munitie zal moeten kunnen stoppen.